[ Pobierz całość w formacie PDF ]
kapłaństwie Chrystusa. A więc w Jego unii hipostatycznej, która uczyniła Chrystusa
kapłanem ludzkości oraz królem tejże ludzkości.
Stopień władzy kapłańskiej zależy więc od większego lub mniejszego
uczestnictwa ontologicznego w kapłaństwie Chrystusa. Zaczątek tej władzy otrzymuje
się przy święceniach diakonatu, istotną władzę przy święceniach kapłańskich, a
pełnię tejże władzy w sakrze biskupiej. Jest to władza jednego i tego samego
sakramentu, bo sakrament kapłaństwa jest jeden. Jest to władza sakramentalna. A więc
zarówno diakonat, jak samo kapłaństwo oraz biskupstwo są sakramentami, wyciskają
znamię i udzielają łaski. Hierarchia kapłańska ma więc swe fundamenty ontologiczne
w znamieniu kapłańskim, czyli w większym lub mniejszym uczestnictwie w unii
155
hipostatycznej Chrystusa. A więc w Jego kapłaństwie.
Wyższość władzy biskupiej leży w tym, że biskup przelewa swoją władzę
kapłańską na tych, których wyświęca. A wiemy, że kto daje coś ze swego innemu,
posiada więcej od niego. Władza (biskupia jest pod pewnym względem zródłem
władzy kapłańskiej. Zarówno u biskupów jak i kapłanów władzą kapłańską jest
znamię sakramentalne. Znamię wyciśnięte przy święceniach i sakrze biskupiej
odbija Chrystusa, upodabnia ontologicznie do Chrystusa. Więcej u biskupa niż u
kapłana. I co należy podkreślić, kapłan otrzymuje znamię kapłańskie przez
pośrednictwo biskupa. W tym właśnie jest uzasadnienie wyższości biskupów.
Wyższość władzy biskupów ujawnia się też w tym, że ona rozciąga się na ciało
mistyczne Chrystusa. Podstawą tej władzy jest znamię sakramentalne, które u
biskupów jest głębszym i doskonalszym uczestnictwem w kapłaństwie Chrystusa.
Biskup iure divino jest wyższy od kapłana, nie tylko władzą jurysdykcyjną, ale władzą
kapłańską: potestate ordinis. Dzięki tej władzy biskup może święcić kapłanów, czyli
udzielać im czegoś ze swej władzy.
Chrystus przez unię hipostatyczną jest kapłanem i królem. Jako kapłan uświęca
swe Ciało mistyczne, jako król kieruje nim i prowadzi je do celu ostatecznego. Otóż
pełnię kapłaństwa, jaką posiadają biskupi, można uważać za uczestnictwo w
kapłaństwie i królewskości Chrystusa. Chrystus jest kapłanem i królem. Znamię
kapłańskie jest uczestnictwem w kapłaństwie Chrystusa, a znamię biskupie
uczestnictwem w kapłaństwie i królewskości Chrystusa. Kapłan ma władzę nad rze-
czywistym Ciałem Chrystusa. Przez Eucharystię i inne sakramenty uświęca członki
ciała mistycznego. Biskup ponadto rządzi, kieruje członkami ciała mistycznego,
podtrzymuje kapłaństwo w ciele mistycznym przez święcenia kapłanów i konsekro-
wanie biskupów. Fundamentem ontologicznym tej władzy jest pełnia władzy
kapłańskiej, czyli znamię kapłańskie, odbijające w duszy biskupa kapłaństwo i
królewskość Chrystusa.
156
/32/ a. 6. Struktura hierarchiczna Kościoła jest monarchiczna i równocześnie
kolegialna. Chrystus założył Kościół jako społeczność doskonałą, wyposażoną w
organy hierarchiczne. Kościół Ciało Mistyczne Chrystusa jest społecznością
hierarchicznie skonstruowaną i uporządkowaną.
Kościół posiada strukturę monarchiczną, gdyż na czele jego stoi Biskup
Rzymski, który posiada pełną, najwyższą i powszechną władzę nad Kościołem i
władzę tę zawsze ma prawo wykonywać w sposób nieskrępowany" (Wat. II, KK
rozdz. 3, n. 22). Biskup Rzymski jest wikariuszem Chrystusa oraz Pasterzem całego
Kościoła, mianowicie wszystkich biskupów i wiernych. Słowem jest Prymasem i
Monarchą całego Kościoła, nad którym z prawa Bożego i z samego ustanowienia
Chrystusa posiada władzę pełną, najwyższą i powszechną, bezpośrednio otrzymaną od
Chrystusa. Władza papieża, jako bezpośrednio pochodząca od Chrystusa, jest od
nikogo niezależna i papież jest zupełnie wolny w jej wykonywaniu.
Władza Kościoła, monarchiczna z woli Chrystusa jest równocześnie
kolegialną. Pan Jezus, modląc się do Ojca i powołując do siebie tych, których sam
zechciał powołać, u-stanowił dwunastu, aby byli z Nim i aby ich posłać do głoszenia
Królestwa Bożego; Apostołów tych ustanowił jako kolegium, czyli jako stały zespół,
na czele którego postawił wybranego spośród nich Piotra". (Wat. II, KK, r. 3, n. 19).
Kolegium Apostołów jest istotnie hierarchiczne, czyli złożone z członków i głowy,
która jest wyższa od poszczególnych członków oraz od wszystkich członków razem
wziętych.
Chrystus wybrał dwunastu i posłał ich, aby głosili Królestwo Boże. Ustanowił z
nich stałe zrzeszenie, na sposób kolegium, nad którym postanowił jako przełożonego
Piotra, wybranego z owych dwunastu. Posiał ich najpierw do narodu żydowskiego, a
następnie do wszystkich narodów, ażeby je uświęcali, nimi rządzili i ażeby w ten
sposób krzewili Kościół, i ażeby pod jego kierownictwem, służąc mu, kierowali nim
do końca wieków (Wat. II, KK, r. 3, n. 19). Apostołowie posłuszni woli Chrystusa
157
ustanowili następców. Ci otrzymali od Apostołów misje oraz hierarchię kolegialną,
którą przekazywać będą do końca wieków. Otrzymali od Apostołów misję apostolską
z potrójnym obowiązkiem, mianowicie nauczania, czyli głoszenia Ewangelii całemu
światu, uświęcania ludzi, rządzenia nimi; oraz otrzymali formę kolegialną
hierarchiczną (Wat. II, KK, r. 3. n. 20).
Misja Apostolska przekazana przez Apostołów (z trzema obowiązkami) oraz
kolegialność hierarchiczna, realizują się obecnie w biskupach, którzy są następcami
Apostołów. Ten potrójny urząd uświęcania, nauczania i rządzenia (kierowania)
zlecony biskupom przy ich konsekracji, mogą biskupi wykonywać, gdy są w łączności
hierarchicznej z głową i członkami kolegium biskupiego.
Aączność i kolegialność biskupów z papieżem (biskupem rzymskim) jest
podobna i proporcjonalna do łączności i kolegialności Apostołów ze św. Piotrem.
Ona trwa ustawicznie w biskupach.
Papież, jako głowa" kolegium biskupów, jest częścią integralną tego kolegium,
ale częścią główną. Jest on bowiem nie tylko biskupem, ale biskupem biskupów.
Kolegium biskupów nie może istnieć bez papieża, który jest jego głową. Kolegium
biskupów wówczas posiada władzę najwyższą, gdy jest w jedności z papieżem i swoją
władzę może wykonywać jedynie za zgodą papieża.
Akt wykonywania władzy kolegialnie, dokonywuje się za inicjatywą i aprobatą
papieża. Ma to miejsce na soborach powszechnych. Gdy kolegium biskupów zabiera
głos razem z papieżem, jako ze swoją głową, cieszy się nieomylnością w rzeczach
wiary i obyczajów. Kolegium biskupów posiada pełnię władzy. A więc władzę nad
całym Kościołem, ale w zależności od papieża i w podporządkowaniu się papieżowi.
Papież, jako głowa" kolegium biskupów jest jakby jego elementem formalnym, a
wszyscy inni biskupi jakby elementem materialnym. Każdy z biskupów jest cząstką
kolegium. Papież także, ale jest cząstką główną i formalną.
Kolegium biskupów posiada więc strukturę monarchiczna i równocześnie
158
[ Pobierz całość w formacie PDF ]