[ Pobierz całość w formacie PDF ]
co z tego wyniknie: nie pozab3a nas & Och, dałby Bóg odparła córka by już to
uczynił! & Matka odparła: Milczałabyś lepiej, zamiast mówić jak głupia .
Kobieta upadła , %7łona,
Za powrotem margrabia zamknął się w gabinecie i napisał dwa listy, jeden do żony,
Mąż, Grzech, Kobieta,
drugi do teściowej. Ta wyjechała tegoż samego dnia i udała się do klasztoru karmelitanek
Mężczyzna
w najbliższym mieście, góie zmarła przed kilku dniami. Córka ubrała się i zawlokła do
pokojów męża, dokąd widocznie ją wezwał. Od samych drzwi upadła na kolana. Powstań
pani , rzekł margrabia&
Zamiast powstać, posunęła się ku niemu na kolanach; drżała na całym ciele: włosy
rozplotły się nieco, ramiona zawisały bezwładnie, głowę miała wzniesioną, wzrok wlepio-
ny w jego oczy, twarz całą skąpaną we łzach. Zdaje mi się rzekła przerywając łkaniem
każde słowo iż serce pańskie, słusznie oburzone, złagodniało, i może z czasem zdo-
łam uzyskać twą litość. Panie, błagam, nie śpiesz się przebaczyć mi zbyt rychło. Tyle
uczciwych óiewcząt stało się nieuczciwymi kobietami, iż, być może, ja będę odwrotnym
przykładem. Nie jestem jeszcze godna, abyś się zbliżał do mnie; poczekaj, zostaw mi jeno
naóieję przebaczenia. Trzymaj się z dala ode mnie; ujrzysz moje postępowanie; osąóisz
de is dide ot Kubuś fatalista i jego pan 72
je: szczęśliwa będę, po tysiąc razy szczęśliwa, jeśli raczysz niekiedy przywołać mnie do
siebie! Wyznacz mi w swoim domu ustronny zakątek, w którym pozwolisz mi mieszkać;
będę tak żyć bez szemrania. Ach! gdybym mogła zedrzeć z siebie nazwisko i tytuł, które
mi kazano sobie przywłaszczyć, ach, i umrzeć potem, w tej chwili otrzymałbyś zadość-
uczynienie! Opłakaną słabością, namową, przymusem, grozbą, dałam się przywieść do
haniebnego czynu; ale nie sądz, panie, że jestem zła; nie jestem nią, skoro nie zawahałam
się stanąć przed tobą, gdy mnie zawołałeś, i skoro teraz śmiem podnieść oczy i mówić do
ciebie. Ach! gdybyś mógł czytać w głębi mego serca i ujrzeć, jak baróo przeszłe błędy
odległe są ode mnie, jak baróo mi są obce obyczaje podobnych mnie istot! Zepsucie
dotknęło mnie, ale nie przylgnęło do mnie. Znam siebie: oddaję sobie sprawiedliwość, iż
z natury uczuć, charakteru uroóiłam się godną zaszczytu należenia do pana. Ach! gdy-
by mi było wolno mówić swobodnie, wystarczyłoby jedno słowo: a sąóę, że miałabym
odwagę je powieóieć. Panie, rozrząóaj mną, jak ci się spodoba; zawołaj luói; niech
ze mnie zedrą te suknie, niech mnie wypęóą w nocy na ulicę; goóę się na wszystko.
Jakikolwiek los mi gotujesz, poddaję się z góry: zacisze wiejskie, ustronie klasztoru może
mnie na zawsze umknąć twoim oczom: rzekn3, a śpieszę spełnić mą pokutę& Nieszczę-
ście twoje nie jest bez ratunku; możesz mnie zapomnieć &
Powstań pani rzekł łagodnie margrabia przebaczyłem ci: nawet w chwili
oburzenia uszanowałem w tobie moją żonę. Nie padło z ust mych ani jedno słowo, które
by ją mogło upokorzyć, a jeśli padło, żałuję go. Przysięgam, iż żona moja nie usłyszy nic,
co by ją poniżało, jeżeli bęóie pamiętać, iż nieszczęście, w jakie wtrąci małżonka, jest
razem i jej własnym. Bądz zacna, bądz szczęśliwa i spraw, abym ja nim był. Powstań,
proszę cię, żono, powstań i uściskaj mnie; pani margrabino, nie tu twoje miejsce; pani
des Arcis, powstań&
Gdy tak mówił, ona trwała z twarzą ukrytą w dłoniach i z głową opartą o kolana
margrabiego; ale na słowo żono , na słowo pani des Arcis , podniosła się nagle i rzuciła
się w ramiona margrabiego, tuliła go w ucisku, na wpół dławiąc się z bólu i radości;
następnie oderwała się odeń, padła na ziemię i całowała stopy męża.
Pani rzekł margrabia powieóiałem, iż przebaczam; wióę, że temu nie
wierzysz.
Tak odparła rozumiem, iż to prawda, ale ledwie mogę ją ogarnąć.
Margrabia dodał: Na honor, zdaje mi się, że niczego nie żałuję; i że ta Pommeraye,
zamiast się zemścić, oddała mi wielką przysługę. Moja żono, idz się ubierać, podczas gdy
służba zajmie się spakowaniem rzeczy. Jeóiemy na wieś i zostaniemy tam do czasu, aż
[ Pobierz całość w formacie PDF ]